1992 yılında Birleşmiş Milletlerin aldığı bir kararla, 3 Aralık “Uluslararası Engelliler Günü” olarak ilan edilmiştir. Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Komisyonu da, 5 Mart 1993 tarihli ve 1993/29 sayılı bildirisi ile üye ülkelerce 3 Aralık gününün “Engellilerin topluma kazandırılması ve insan haklarının tam ve eşit ölçüde sağlanması” amacıyla tanınmasını istemiştir.

Ülkemizde 3 Aralık Dünya Engelliler Gününü yine nutuklarla, basın açıklamalarıyla bir güne sığdırılarak  bir yılın 365 gününün bir gününü engellilere ayırarak vicdanları  rahatlatmanın verdiği iç huzuruyla engellilere karşı bir görev daha yerine getirilmiş oldu.Ancak yaşadıkları sorunları, hayata bakış açıları ve her alanda çözüm bekleyen talepleri ile engelliler, kabul edilse de edilmese de bu toplumun bir parçası. Onlar yaşamları ile ilgili önlerine çıkan engellerin ortadan kaldırılması için çözüm bekliyorlar.

 - Engellilik alanında Türkiye’de son dönemlerde önemli gelişmeler oldu. BM Engelli Kişilerin Haklarına Dair Sözleşme’nin imzalanmasıyla yapılan yasal düzenlemelerle özellikle sağlık alanındaki gelişmeler dikkat çekici. Ancak halen özellikle uygulamada altyapı eksikliklerinden kaynaklanan sorunlar yaşanıyor. Engelli bireylerin ve çocukların beklentileri ve hakları tam olarak gerçekleşmiyor. Ayrıca sağlık alanında cihazların tamamının karşılanmaması gibi sorunlar halen devam ediyor.

 - Engelli çocuklara yönelik hizmetlerde uzman eksikliği sorunu sürüyor.

 - Rehabilitasyon sürecinin en önemli parçası olan ailelerin mevcut hizmetlerden nasıl yararlanacağı gibi konularda bilgilendirme ihtiyacı var. Ayrıca aileler çocuğunun yetiştirilmesinden çocuğa karşı tutumlarıyla ilgili danışmanlığa ve psiko-sosyal desteğe ihtiyaç duyuyor.

 - Bedensel engellilerden gelen ilginç bir tespitler var. Kaldırım üzerinde engelli aracıyla ilerleyen vatandaşlarımız bu kaldırım üzerlerine konan gazeteliklerin, dolapların, restoran kısmındaki mankenlerin ve esnafın araç ve gereçlerinin bulunması da engelli kardeşlerimiz için engel teşkil ediyor. Küçük bir detay gibi görünse de bu büyük bir engel. Şehir içi minibüslerde çok sorun yaşanıyor.Minibüs şoförü bir engelliyi aracına alıyorsa ikincisini almıyor. Engelli iki kişi karı koca bile olsa biri alınıyor, diğeri alınmıyor. Engelli rampalarını kullanmayı bilmeyenler bile var.

 - Umumi tuvalet sorunu var. Normal tuvaletlerde bulunan bay-bayan ayırımının engelli tuvaletlerinde de olmasını lazım. Ayrıca engelli tuvaleti sayısı çok az. Bankamatikler engeliler için uygun değil. Tekerlekli sandalyeden kalkamayan engelliler bankamatikleri kullanamıyor.Hiçbir bankanın girişinde engelli rampası yok. Cami lavaboları da engelliler için daha alçak olmalı. Görme engelliler için kaldırımların üzerindeki sarı şeritlerde üzerinde simitçiler, kestaneciler ve benzeri seyyar satıcılar araçlarını koyuyor. Bunun önüne geçilmeli.Yukarıda sadece birkaç  problemden bahsettim ama bu sorunlar engelli bireylerin gerçekten mağdur olmasına neden olmaktadır.

Sonradan ve doğuştan kazanılan engelliliğin önlenmesi için Sağlık Bakanlığı ilgili kamu ve özel sağlık kuruluşlarının halkı bilgilendirici, işbirliği sağlayıcı kamu bilgilendirme faaliyetlerini sürekli hale getirmek için çalışma yapmaları gerekmektedir. Engellilerin sağlık kurumlarından hiçbir sağlık kesintisi olmadan sağlık hizmetinden tamamen ücretsiz yararlanmaları için kanunların çıkarılması engelliler için yararlı olacaktır.

Engelliye acıyarak değil; hayranlıkla bakmalıyız. Çünkü bizim onun gibi engellimiz olmamasına karşın daha engelli gibi davranıyoruz.