İşte buda bizim böbrek hastalığı ile ilgili hikayemiz;

Bu arada bu hikayede hasta olan kişinin ablası ve böbrek donörüyüm.

Böbrek yetmezliği hastalığı ile tanışmamız bundan tam olarak 7 yıl önce 2013 yılında oldu. Kardeşimin çok fazla sağlık sorunu yoktu tansiyon yüksekliği ona sıkıntı yaratıyordu ve kontrol altına alınamıyordu. Kısa sürede oluşan kilo kaybı ve ayaklarda oluşan ödem şikayeti ile hastaneye başvurduğumuzda hayatımızın en büyük şokunu yaşadık ve her iki böbreğin tamamen bitmiş olduğunu,aynı gün diyalize girilmez ise hayati tehlikenin olacağını öğrendik .Zorlu süreç böylece başladı.

İlk canlı böbrek nakli 2014 yılında özel bir hastanede abimin verdiği böbrek ile oldu. Her şey yoluna girmiş görünüyordu ki 2017 yılında aynı şekilde hastalık belirtileri ile böbrek ret oldu ve acil diyaliz tedavisi başladı. Yaklaşık 8 ay diyaliz tedavisi boyunca çok fazla sağlık problemleri devam etti. Bu arada sürekli aklımızda tekrar nakil olabilirmi sorularıyla araştırmalarımıza devam ederken kadavra dan nakil olmak için başvuruda bulunmak üzere birkaç özel hastane ile görüşme yaparken ben kardeşime böbrek vermek istediğimi fakat kan grubumuz uyumlu olmadığı için veremediğimi söylediğimde ; daha önce hiç duymadığımız çapraz nakil sistemini öğrendik ve tam bir hafta içinde ikinci nakil için özel bir hastanenin organ nakli merkezinde hastaneye yatışımız yapılmıştı bile.

2018 yılında ikinci nakil gerçekleşmiş oldu. Daha da zorlu süreç bundan sonra başladı. Hiçbir zaman sağlığına kavuşamayan kardeşim sürekli farklı enfeksiyon türleri ile hastanede yatış yapıyordu, tabi bu nakil ameliyatında on günde gerçekleşen prosedür hizmet güler yüz hastanede yavaş  yavaş kayboluyor. Her yatışta ciddi ücretler ödeniyor sonuca gidilmiyordu. En son durum iyice karmaşık bir hal aldı; böbreğin durumu kötüye gidiyor fakat bir dizi operasyonlar yapılıyor tedaviler deneniyor bu süreçte de hastanenin nakil sonrası takip için yeterli bir kadrosu ve sistemi olmadığı için manevi ve maddi çok yıpratıcı iki aylık süreç geçiyor.

Tam olarak sonuç; hastanede tedaviye devam edecek manevi ve maddi imkan kalmadığından ortada kalmış hissetmek. Daha önce üniversite hastanesine takip için başvurmuştuk ve aldığımız cevap ne yazık ki ,nakil olduğunuz hastaneye gidin. Tekrar üniversite hastanesine başvurduğumuzda maddi açıdan da nakil olduğumuz merkezde devam edemeyeceğimizi söylediğimizde bize gereken tedavi desteğini verdiler çok şükür.

Tedavi üniversite hastanesinde devam ediyor. İnsanın kendini emin ellerde hissetmesi paha biçilemez. Amacı hayat kurtarmak olan tüm doktorlarımız ve sağlık çalışanlarına minnettarım.

Kardeşimin probleminin genetik bir rahatsızlık olduğu söyleniyor ve nakil olduğunda da bu hastalık nüksettiğinden tekrar nakil önerilmiyor. Kısaca yapılan nakiller yaşanan umutlar acılar hastanelerin ihmaline işaret ediyor.

Bu bizim hikayemiz paylaşıyorum çünkü ölüm kalım meselesi bu yaşadıklarımızdan ders çıkaracak birileri olursa ne mutlu bize…