Çocuklarımız için en büyük tehditin ne olduğunu sorsam herhalde büyük bir çoğunluğunuz madde, yani uyuşturucu bağımlılığı dersiniz. Evet gelişen teknolojiyle birlikte hızla gelişen ve çeşitlenen uyuşturucu maddeler çocuklarımız için gerçekten büyük tehdit.

İlk okula kadar inen uyuşturucu bağımlığının sonu ciğer, kalp ve beyin patlamasıyla gerçekleşen korkunç bir ölüm. Sadece bir defadan bir şey olmaz denilerek başlanılan uyuşturucu; zamanla vücut için, yaşamak için, en büyük ihtiyaç haline gelebiliyor. Nasıl olsa bırakırım mantığıyla devam edilen uyuşturucu; farkında olmadan ekmek, su hava gibi yaşamsal fonksiyonları sağlayan vazgeçilmezler haline gelebiliyor. Bir özenti ve rahatlama amacıyla alınan bir kaç doz zamanla yetmez oluyor ve kullanıcının hayatında duyabileceği en büyük gereksinim haline geliyor. O birkaç doz sonuçta yetmez oluyor ve duyulan ihtiyaç kullanıcıyı çok daha fazla uyuşturucu elde etmenin yollarını aramaya yönlendiriyor. Uyuşturucu bağımlısı konumuna ulaşmış insan için ahlaki, örfi, sosyal hiçbir değerin önemi yoktur artık. Gereksinim duyduğu uyşturucuyu elde etmek için hırsızlık ve fuhuş başta olmak üzere akla gelebilecek en kötü yolların yolcusudur artık bağımlı.

Çocuğumuzun böyle bir karanlık yolda, kör labirentler içerisinde umutsuzca dolanmasını hiç birimiz istemeyiz elbette. Özellikle ergenlik çağında çocuğumuzu gözlemlemek en önemli işimiz olmalıdır yaşamımızda. Birden değişen arkadaş çevresi, okuldan evden kaçma, derslerde başarısızlık, bol para harcama, algılama bozukluğu, nedensiz öfke, içi kapanma, duygusallık, uyku bozukluğu gibi bir takım farklılıklar hissediyorsanız çocuğunuzda aklınıza gelen ilk şeyin "uyuşturucu" olması gerekir. Kesinlikle çocuğunuzu cezalandırma yoluna gitmeyin böyle durumlarda. Ona varlığınızı ve koruyuculuğunuzu hissettirin. Oturun dostça konuşun çocuğunuzla. Kesinlikle okulu ihmal etmeyin. Sık sık görüşün öğretmenleriyle.

Belki bu konu da nerden çıktı diyeceksiniz bana. Onu da anlatayım sizlere. Tesadüfen uyuşturucu bağımlısı çocuğu olan bir anneyle kesişti yolumuz. Annenin yaşadıkları öylesine vahimdi ki göz yaşları içerisinde dinledim bu annenin anlattıklarını. Madde bağımlılığının çocuklarımız için ne büyük bir felaket olduğunu iyice anladım. Şunları anlatmıştı bana acılı kadın." Davut bey ben iki yıldır çocuğumu bu illetten kurtarma mücadelesini yürütüyorum. Çok şükür kazandık bu zorlu mücadeleyi. Ama nasıl kazandık, nelere mal oldu onu ben bilirim. Size sadece bir olayı anlatacağım. Çocuğum haftalarca eve gelmez oldu. Köşe bucak aradım yavrumu günlerce. Nihayet kaldığı yeri öğrendim. Bir kaç arkadaşıyla bir barakada kalıyordu yavrum. Ne olacağını, neyle karşılaşacağımı bilmeden daldım barakaya. Yavrum ölü gibi yatıyordu bir divanda. Etraf, kan, kusmuk lekeleriyle donanmış haldeydi. Üzerine örtülü şilteyi kaldırdığımda ağlama krizine girmiştim. Kurtlanmıştı yattığı yer. Ben o kurtları gördüm çocuğumun vücudunda Davut bey. Yavrum kendinde değildi. Uzun bir süre hıçkırıklar içerisinde sarstım yavrumu. Bir türlü açmıyordu gözlerini. Sonra bir şişe su buldum ve suyu boşalttım başına. Aynı zamanda da devam ediyordum sarsmaya. Uğraşlarım sonucu araladı gözlerini. Aman tanrım! Kan çanağına dönmüştü gözleri. Nihayetinde tanımıştı beni, Çelik bir mengene gibi sıkıyordu ellerimi. Güçlükle şu sözcükler dökülmüştü dudaklarından. Tut elimi anne!"